مَن لی غَیرُک...

ایام فاطمیه تموم شد و من همش در فکر بودم تا مطلبی برای خودم بنویسم. دلِ دیگه هوایی میشه پر میزنه ولی خب رها کنی، رو بوم هرکسی و هرچیزی میشینه.

نگهش داشتم همین حوالی همین سمت و سو

نگاه کردم به داشته ها و نداشته هام 

به دستان خالیِ خالی

یه وقتهایی پشیمون میشم از خیلی جذابیت های دوست داشتنیِ اطرافم

نگاه میکنم به دلم و میبینم رفته یطرف پنهان شده و میگه : بمن چه! میخواستی حواست باشه!

دل دیگه شعور نداره؛ اگه داشت که اسمش میشد عقل

اینقدر شرمنده و غرق در مبطلات که جای هیچ عذری نیست. یادمه میگفت سعی کن توی خواب هم به یاد خدا باشی و دچار گناه نشی و بیهوده نگی بیهوده عمل نکنی. بیداری ام اما پر از ابهام و خدشه و در یک کلام پرونده سیاه.

این بود آرمان های ما!

××: خدایا عاقبت ما رو ختم به خیر بفرما

×××: دست به دامان این خاندان نشد، کجا باید رفت؟!

.

.

.

زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد

سیب ها روی خاک غلطیدند

چادرش در میان گرد وغبار

قبلا این صحنه را.نمی دانم

در من انگار می شود تکرار

آه سردی کشید،حس کردم

کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه

پسر کوچکش رسید از راه

گفت:آرام باش! چیزی نیست

به گمانم فقط کمی کمرم.

دست من را بگیر،گریه نکنم

مرد گریه نمی کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی

یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی تفاوت ما

ناله هایش فقط تماشا شد

صبح فردا به مادرم گفتم

گوش کن ! این صدای روضه ی کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم

در و دیوار خانه ای مشکی است -

با خودم فکر می کنم حالا

کوچه ی ما چقدر تاریک است

گریه،مادر،دوشنبه،در،کوچه

راستی! فاطمیه نزدیک است.

.

.

×××: سید حمید رضا برقعی

××××: مادرم همیشه فاطمه است

بهار که بیاید همه ی گل ها لبخند میزنند

بهار که بیاید خاک نفسی تازه میکند

بهار که بیاید بغض های آسمان می ترکد

بهار که بیاید.

اما

تو بیا تو بیا که با آمدنت بهار راهم باخود خواهی آورد

زمستان هم بهار می شود

درختان زنده می شوند

دیگر زمستان فصل نرگس نیست

نرگس هم در بهار گل میدهد.

.

.

کدامین گناه مرا از دیدن بهار روی تو محروم کرده ست!!؟

کدامین گناه.

.

.